Volg WHA op Facebook of Twitter
Ik ben jaloers op mijn vriendin met kanker. Yes, I said it. KANKER! Nouja, niet haar kanker, want zij heeft een kutkanker, die ook nog eens ver uitgezaaid is. Maar een klein kankertje, zo’n minitumortje in je tiet superdupermicroscopischkleinvroeg stadium die je gegarandeerd overleeft. Geeft ook amper klachten, hooguit word je ziek van je behandelingen, maar zelfs dat is ‘state of the art’ nowadays en vrij goed te hachelen.
Kanker levert veel sympathie op. Als je het goed speelt. Anders zit je te verpieteren in je eentje op een zolderkamertje, zoals een jongedame die ik ken. Men gelooft haar kanker niet. Dat is uitermate kut.
Het is dus belangrijk dat je kanker erkend wordt. Meestal is dat wel het geval. Daarna heb je de ‘get-out-of-jail-kaart’ voor alles. Je hoeft niet naar werk te komen, iedereen informeert geregeld hoe het met je gaat, je krijgt bloemen, men brandt kaarsjes, men stuurt je kaartjes en geinteresseerd appjes en je vrienden maken een ‘houd-je-hand-vast-roulatie-schema’ voor bij de chemo.
Verder kun je het, indien je weinig gene hebt, schaamteloos uitbuiten om alles te regelen wat je ooit in je leven wilde doen of wilde hebben. Wil je een dag naar de Efteling, naar Disneyland Parijs of wil je graag een tocht door de Amazone of de rug van een local? Gewoon om vragen. Wil je een ipad om al die dooie (chemo)uurtjes te bestrijden in het ziekenhuis? Gewoon ff om bedelen op de socialmediaas. Grote kans dat je binnen 1 uur die ipad hebt en lekker erop kan spelen tussen de chemobrakers. Dat je zelf bakken met geld op je bankrekening hebt staan, maakt niet uit. Je hebt immers kanker. No questions asked.
Ik las laatst een boek van een zeer intelligente dame, die het tot professor in de rechten schopte. Ze is schizofreen. Ze heeft het ondanks haar ernstige ziekte tot deze hoge functie weten te schoppen en functioneert ondanks haar aandoening vrij goed, zij het wel met medicatie en intensieve begeleiding, maar toch. Ze noteerde haar levensverhaal en gaf een goed beeld van de verschrikkelijke psychosen die zij doormaakte. Een continue staat van verwarring, het leven in een nare droom waaruit je niet kunt ontwaken, wat een hel.
In het boek las ik een zin die mij erg raakte. “Niemand stuurt je een bloemetje als je een psychose hebt.” Exact, vinger op de zere plek. Mooi klote voor iedereen met kanker van zijn ziel. Ja, zielekanker, ja.
Maar geen knuffels, ipads, kaartjes, bloemetjes de mensen die eeuwig zielekanker hebben…
Want die erkent de WHO nog niet.
The post GEEF ME KANKER appeared first on wijhatenalles.nl.